Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΕΝΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ «ΕΞΑΓΩΝΟΥ».

Με σχεδόν 270 παραγωγές το χρόνο, ο γαλλικός κινηματογράφος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας ταινιών μετά το Χόλιγουντ. Το να μιλάς γαλλικά είναι ο καλύτερος τρόπος να ικανοποιήσεις την «σινεφιλία» σου. Αλλά τι είδους πρακτική της γαλλικής γλώσσας  κάνουμε στις  οθόνες της «Εξαγώνου»;

ΜΙΑ ALUMNI ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΥΜΑ

Στο « Α bout de souffle »,, η Jean Seberg πουλάει το "New York Herald Tribune" στα Ηλύσια Πεδία όταν ο Jean-Paul Belmondo την προλαβαίνει. Η Patricia, ο «ρόλος» της Seberg, είναι λιγάκι εσείς, αγαπητοί Αlumni: η όμορφη Αμερικανίδα σπουδάστρια στη Σορβόνη, μιλάει γαλλικά με απολαυστική προφορά. Και, θα μπορούσε κανείς να ονειρευτεί σαγηνευτικότερο δάσκαλο από τον όμορφο "Bébel"  προκειμένου να τελειοποιήσει τα γαλλικά του;

Τέτοιοι πρέσβεις έχουν κάνει τον γαλλικό κινηματογράφο τον δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα ταινιών μετά το Χόλιγουντ. Λαμβάνοντας το Prix Lumière το 2013, ο Quentin Tarantino έγινε λυρικός: "Ο κινηματογράφος είναι η θρησκεία μου και η Γαλλία το Βατικανό μου.»

Μιλάω γαλλικά σημαίνει αποκτώ πρόσβαση σε μια κινηματογραφική κληρονομιά που αριθμεί μεγάλο αριθμό πιστών και αρκετά παρεκκλήσια.

Ο ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ, ΜΙΑ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΗ ΤΕΧΝΗ ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ

Αλλά ποια γαλλικά μιλιούνται στις οθόνες του γαλλικού σινεμά; Μία κυρίως  κατηγορία «ρόλων» διακρίνεται : εκείνοι που ασκούν  με βουλιμία τον "σαρκασμό". Όπως για παράδειγμα η Arletty στο "Τα παιδιά του παραδείσου" ή ο Gabin στο "Do not Touch the Greybee", οι οποίοι υποδύονται χαρακτήρες που προέρχονται από λαϊκά στρώματα και εξελίσσονται μέσα σε κύκλους του υποκόσμου: Άφταστη τέχνη  καταμερισμού και  παραβολικού λόγου, με προφορά ελαφρώς συρτή, χαρακτηριστική των προαστίων του Παρισιού: μπροστά στα πρότυπα της αστικής ζωής, εμφανίζουν μιαν αυθάδικη και χαλαρή στάση.

ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ PAGNOL ΣΤΟΝ GUEDIGUIAN

Η τέχνη της απόλυτα επιτυχημένης ατάκας , είναι επίσης ένα από τα χαρακτηριστικά των χαρακτήρων του Pagnol ή του Guédiguian, του κληρονόμου του. Οι δύο κινηματογραφιστές έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη για τους χαρακτήρες του Νότου: στο "Marius", ο Pagnol με τρόπο κωμικό, μετατρέπει μία παρτίδα στα χαρτιά σε επίδειξη  δύναμης της γλώσσας. Με μασσαλιώτικη προφορά , την χρησιμοποιούν με δεξιοτεχνία  και με εκπληκτικό τρόπο την μετατρέπουν  σε  τέχνη απάτης .

ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ "EN-CHANTÉ"  ΤΟΥ JACQUES DEMY

Ο σκηνοθέτης Jacques Demy, ο οποίος πέθανε το 1990, προτείνει, ταινίες απόλυτης ιδιαιτερότητας: πάνω σε σκοπούς επηρεασμένους από τη τζαζ  οι ήρωες των "Parapluies de Cherbourg" υπόσχονται μεταξύ τους αιώνια αγάπη ή ... ζητούν από το βενζινάδικο  βενζίνη. Κάτω από τη φαινομενική ηρεμία, τα θέματα είναι σοβαρά: τα βάσανα του πολέμου της Αλγερίας, η αποσύνθεση των εφηβικών παθών. Η γλώσσα του Demy είναι ένα γαλλικό "en-chanté" (ένας όρος που ετοίμασε για να περιγράψει τη δουλειά του) που ποτέ δεν αγνοεί τις μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής.